Anksiyete Ataklarımdan Enstantaneler

"İç dünyamın pisliğinden bahsedip durmak midemi bulandırıyor. İnsanlar, bu yazıda çoğunlukla yaşayamayışımın yıllar süren sancısına ucundan kıyısından tanık olacaklar. Tahminimce bu böyle sürüp gidecek ve ölümüm hiç kolay olmayacak. Sonuca ulaşacağına ümidim kalmayan bu süreci kaydetmeyi sonlandırıyorum. Daha fazla süründürmenin lüzumu yok. Gittiği yere kadar yaşayacağım işte. Buraya yazdıklarımı da bir daha asla okumak istemiyorum. Eğer bir süre sonra dönüp dolaşıp buraya geldiysen, evet sen... Umarım sürüklenip kendini burada bulmamışsındır. Hayat kimse için doğrusal akmıyor, biliyorsun. Birkaç yılda bin yaşına girdin. Umarım bu durumu tersine çevirir ve gençliğine geri dönersin. Hem bir kez hayatınızı gözden çıkardıysanız hiç kimse denginiz değildir derler. Bu saçmalığı sonlandırıyorum. Sözler değil, eylem. Artık yazmayacağım."

(15.2.2022)

"Bazı geceler yalnızlıktan titriyorum."

(14.2.2022)

"Köklü dostluklarım, insanlarla sıkı ilişkilerim yok. Yıllardır ailemden ayrıyım. Anormal miktarda şehir ve kurum değişikliği yaşadım. Hiçbir yer ile bağım yok. Lokal sinema, müzik, edebiyat, örf ve âdetler vesaire pek çok şey ruhumu sıkıyor. Aslında genel olarak pek çok farklı kültüre dair pek çok şey sinirlerimi bozuyor."

(5.2.2022)

"Analitik zekayı sınayıp durmanın lüzumu yok. Önemli olan, beş paralık da olsa aklı sonuna kadar kullanabilmektir. Dehasını modern köleliğe adayanlar birer zavallıdır. Doğuştan dahi pek çoklarının kör olduğu bir dünyada vizyon sahibi olmak asıl özel olandır."

(4.2.2022)

"Hayatımda bazı insanlar var, ölürsem birbirimizden mahrum kalacağız."

(3.2.2022)

"Acını yüceltme. Beterin beteri var. Her şey birer birer raydan çıkmış olmasına rağmen sessizce içkimi yudumluyorum. Hâlâ iki kaşım, iki gözüm var. Önümü göremesem de önümü görebiliyorum. Giderek boşveriyorum. Yaşamayı da bir ara boşvereceğim. Yakın zamanda öleceğime yürekten inanmaktan başka çarem yok. Zira içimi rahatlatan tek şey bu.."

(2.2.2022)

"Işığıma saldırdın. Önümü göremiyorum."

(1.2.2022)

"Yalnızlıktan kafayı yemek üzereyim. O kadar yalnızım ki bir silahım bile yok. Duvara sıçrayan kanları arzuluyorum. Kafatasımın içindeki tüm acı özgürleşsin. Bir çift havalandırma deliğiyle kafam çok daha rahat ve huzurlu hissederdi."

(23.1.2022)

"Öyle gerektiren şartların içine tüküreyim."

(22.1.2022)

"Yazı yazmak dahil hiçbir şey yapamaz hale geldim. Yavaşça ölüyorum."

(21.1.2022)

"Keşke çevremdeki güzel insanlar içsel çığlıklarımı işitse ve benimle ne isterlerse yapsalar. Yarın ölecekmişim gibi sonu düşünülmeden yapılan eylemleri arzuluyorum. Keşke içlerinden geçen en karanlık ve en kırmızılara aç olduğumu bilseler."

(13.1.2022)

"Bir roman yazmalıyım. Romandaki karakterlere bastırılmış bütün vahşi ihtiraslarımı tattırmalıyım. Yaşayamadığım tüm o güzel günler, peşimi bırakmayan manyakça fikirler ve yarattığım yoğun imgelerin ağırlığı altında ezilmeden önce.."

(12.1.2022)

"Ah, seni çok özlüyorum. Seninle muhtemelen daha tanışmadık ve yüzlerce kilometre kuzeydesin. Ama sanki seni doğmadan önce tanıyordum. Bugüne kadar seni bekledim ve demlendim. Sen kimsin, bilmiyorum. Eminim ki gözlerin çok güzeldir. Doğru zamanda, doğru yerde buluşmak üzere.."

(11.1.2022)

"Az önce bir silahım olsaydı çoktan kendimi öldürmüş olacağımı fark ettikten sonra dakikalarca kahkahaya boğuldum. Özellikle şu yaklaşık iki haftaya bir girdiğim krizlerde gözlerim ecza dolabına kayıyor. Sonra yüzlerce hap yuttuktan sonra midesi yıkanıp hayatta kalanlar aklıma geliyor. Bir halat bulsam da boynum kırılmazsa büyük ihtimalle hayatta kalırım ve kapıyı kırıp içeri girenler beni kucaklayıp indirmek zorunda kalırlar. Bir taraflarımı keserek kan kaybından ölmeyi beklemek kulağa işe yaramaz geliyor. Odamın camından aşağıya baktığımda altıma yapacak gibi oluyorum. Ah, korkağın tekiyim. Atlayabileceğimi sanmıyorum, bu benim için su altında kendimi boğmaya çalışmaktan farksız. Bir butona basıp yok olabilsem keşke. Bir tetiği çekip gidebilsem. Ama silah alacak param da yok. Ölemiyorum bile. Yaşamın da ölümün de hakkını veremeden iki arada bir derede geçen bir tomar yılın ardından sürüngene dönüşen tek memeli, insandır. Yaşayamamak nasıl insana özgü bir yeteneksizlikse ölememek de bence öyle.."

(10.1.2022)

"Aslında şu an yazacak halim bile yok ama açıkça söylüyorum ki tamamıyla tükendim ve gidiciyim. Duygudurumum değişmiyor, stabil bir anksiyetik hal içerisindeyim. Hareketlerim dengesizleşti, tutumum kabalaştı ve kayıtsızlığım sınır tanımıyor. Bir şeyler olacak.."

(5.1.2022)

"Beni öldüremese de en azından bitkisel hayata sokabilecek kadar külüstür bir silahım olsaydı bile tüm zamanımı onunla bakışarak geçirebilirdim. Ve bu ne kadar sürerdi bilmiyorum."

(4.1.2022)

"Bayatlamış sevgiye nefret denir. Yaşadığı şehre, topluma, kültüre ait hissetmeyen ve sevgisini paylaşacak kimsesi olmayan biri sadece bolca nefrete sahiptir."

(26.12.2021)

"Edebi cümleler kurabilecek durumda değilim. Ağzımı açınca küfrediyorum. Yeni bir yıla daha küfrederek gireceğim."

(24.12.2021)

"Cesedime kar yağacak."

(22.12.2021)

"Her şey karmakarışık ve ben darmadağınığım. Emeklerimi, hedeflerimi ve hayallerimi umursayacak halim kalmadı."

(19.12.2021) 

"Uğruna yaşadığım bir şey olmalı. Aidiyet hissettiren bir şey olmalı. O kadar sahipsiz ve boşu boşunayım ki.."

(17.12.2021)

"Kayıtsızlıkta yeni bir boyuta ulaştım. Çevremdeki her şeyden soyutlanmış bir halde hiçbir şey olmamış gibi, hiçbir problem yokmuş gibi yaşamaya devam ediyorum."

(16.12.2021)

"Acı o kadar yoğun ki kimseyle paylaşacak gücüm yok. Hiç kimseye sezdirmeden, her an ölmeye hazır bir şekilde yanlarından geçip gidiyorum. Selam veriyorum, gündelik sohbetlere katılıyorum ve sahte bir gülümseme ile suratlarına bakıyorum. Söyleyecek tek içten kelimem, tek bir sahici sözüm yok."

(13.12.2021)

"Burada sadece acı var. Burada, durmadan iyi bir gelecek için çırpınmaktan bıktım artık. Artık uğruna çırpındığım gelecekteyim ve hâlâ sefalet içindeyim. Sanırım bu asla değişmeyecek. Kaybedecek bir şeyim yok, ölümcül de olsa bir şeyleri değiştirmek için son hamlemi yapabilirim. Kasvetli kışın ortasında hedefime ulaşamayacak olsam bile, Viyana'da bir köprünün altında cesedim çürüyecek olsa bile.."

(12.12.2021)

"Kendimi 940 yaşında, zamandan ve mekandan soyutlanmış hissediyorum."

(8.12.2021)

"Kalbim kırık ölmek istemiyorum.."

(7.12.2021)

"Ruhlara inanmam ama her geçen gün ruhumun bir parçası daha bedenimden ayrılıyor. Ruhum kendi kendine sökülüp çıkıyor. Böyle giderse ölmeme gerek kalmayacak."

(6.12.2021)

"Hayatımdaki işler çabalamaya değmiyor, insanlar içimi ısıtmıyor, içkiler keyif vermiyor.."

(5.12.2021)

"Çok çalıştım, ölmedim. Yıllarca, üç kuruşluk insanların arasında yaşadım. Yalnız kaldım, kaybolmadım. Her sabah kendimi, bıraktığım yerde buldum. Uzaklara giden az sayıda tren vardı, birini yakaladım. Ama seni bulduğumda bebeğim, aklımı kaçıracağım."

(4.12.2021)

"Kuzey insanlarının yalnızca depresyonuna sahibim. Hoş içkiler, melodik bir dil, güzel insanlar ve uçsuz bucaksız ormanlar... Bulunduğum coğrafyada Kuzey genleri taşımanın sonucu benim için ölümcül olabilir."

(30.11.2021)

"Yaşanacak tek ekstrem olaya ve otuz beşlik viskiye bırakabilirim her şeyi. Parçalanıyorum."

(29.11.2021)

"Yoldaki tanımadığım insanlar için, otobüsteki tanımadığım insanlar için süslenmiş oldum."

 (26.11.2021) 

"Gözlerinin önünde beliren hiçbir parıltının aradığın ışık olacağını sanmıyorum. Şayet çıkabileceğin bir yer olsaydı yine aydınlık olmazdı. Karanlığın uçsuz bucaksız değil. Her karanlık sonu yokmuş gibi görünür. Titremek seni ısıtmayacak, yalnızlığın çok soğuk. Nefes almayı bıraktığında üşüyerek de olsa kurtulmuş olacaksın. Toprağı eşelemek yalnızca yorgun ölmene yol açacak. Parmakları parçalanmış bir halde ölmek seni onurlandırmayacak. Kıpırdayıp durman yalnızca leşinle ilgilenen haşerelerin dikkatini çekecek. Yalnızlığı kabullen, soğuğu sev ve karanlığınla evlen. Mezarın senindir."

(18.11.2021)

"Sovyetler Birliği üzerime yıkılmış gibi acı çekiyorum. Deri ceketimin cepleri, ellerimi ısıtmıyor. Gövdemden yükselen bir sıcaklık yok artık. Pantolonumun ceplerinde ısınmak ise gururumu kırıyor. Benden geriye kalan belimden aşağısı mı?"

(12.11.2021)

"Genel bir depresyon hâli hayatıma o kadar işlemiş ki mutluluk zannettiğim his daha az depresif hissetmekmiş. Ben niye hâlâ kendimi öldürmedim ki."

(31.10.2021)

"Son iki yılda, yedi yüz küsur günde, kaç gece ölümü düşündüm? Sanırım kaç gece düşünmediğimi hesaplamak daha kolay olur." 

(30.4.2020)

"Neden böyleyim bilmiyorum. Acı çekmek için yaratılmış gibiyim. Öldürmeyen acı güçlendirmek yerine yıpratıyor. Bütün bu yüzeysel insan ilişkilerine katlanamıyorum."

(3.4.2020)

"Yan gelip yatmak, benim için ölümden farksız. Bunun yerine ölmeyi yeğlerim."

(2.4.2020)

"Bütün bu anlamsızlığın ortasında hiçbir şeyi anlamak mümkün değil. Karanlıkta yazıyorum. Ne yazdığımı bile bilmiyorum."

(30.9.2019)

"Böyle bir durumda kim olsa sabaha kadar yatakta döner dururdu. Sonunda yorgunluktan uyuyakalınca yarım saat sonra kabuslarla uyanıp belki bir kadeh viski koyardı. Hatta belki yatağa geri dönmemek için böyle bir şeyler yazarak oyalanırdı. Gökyüzünün rengi açıldıkça sabaha kadar içimde biriken ölüm arzusu yoğunlaşıyor."

(6.5.2019)

"İçimdeki soğuklar hangi gezegende görülmüş? Parçalanıyor gövdem. Buz dağı olup uçsuz bucaksız okyanuslarda kayboluyorum."

(22.4.2019)

"Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. Bambaşka bir acı bu. Belki kalemim, dilimin acizliğini telafi eder her zamanki gibi diyerek yine yazmaya başladım. Şu an kalemimin yetmediği bir noktadayım."

(21.4.2019)

"Gidecek hiçbir yerim yok. Yine de bu trajediyi gözümü bile kırpmadan sonlandırabilirim."

(24.3.2019)

"Ayak uçlarımdan itibaren tüm benliğimi kusmak istiyorum."

(22.12.2018)